Tijdens de winter van 2015 was ik overwegend ziek, wat een situatie was dat ik nog nooit eerder had meegemaakt. Aangezien ik daardoor weinig buiten kwam, kleurde muziek mijn leven voor een groot deel in. Ik ken namelijk geen betere manier om het warm te krijgen tijdens de grijze Belgische winters, dan het luisteren naar een boeiende plaat. En ik had geluk. De rijkdom van de afgelopen maanden was, naar mijn ervaring, ongezien. De winter begon met een verrassing van D'Angelo en eindigde met het hartbrekende nieuwe album van Sufjan Stevens. Onderstaande vijf albums zijn evenwaardig aan, of zelfs beter dan alles dat ik in 2014 hoorde.
Wat waren jouw favoriete albums van deze winter?
D'Angelo And The Vanguard | Black Messiah
D'Angelo gaf niet zomaar een titel aan zijn eerste album in zowat vijftien jaar tijd. Black Messiah is een statement. Waar ik initieel dacht dat de titel verwees naar de racistische beeldcultuur van het christendom - zo worden Jezus, Maria en God consistent afgebeeld als blanke - legde D'Angelo bij de release van het album uit dat hij met zijn album iedereen adresseert: "We should all aspire to be a Black Messiah." Hij verwijst daarbij naar het protest in Ferguson, naar de Arabische Lente en naar Occupy Wall Street, gebeurtenissen waarbij een volksbeweging opkomt om te reageren tegen onrechtvaardigheid. "Black" vertaalt zich beter vanuit een fysisch perspectief: volgens de natuurwetenschappen betekent zwart namelijk het ontbreken van kleur. "Black Messiah is not one man. It's a feeling that, collectively, we are all that leader."
D'Angelo nam de tijd om deze krachtige boodschap op één album te verkondigen en hij bereikt zijn doel met nummers zoals 1000 Deaths, Another Life en The Charade. Vooral deze laatste grijpt me naar de strot. Met donkere doch sprankelende Prince-gitaren, zoetgevooisde overdubs en rake lyrics bereikt Black Messiah zijn hoogtepunt in The Charade. "All we wanted was a chance to talk/ Instead we only got outlined in chalk/ Feet have bled a million miles we’ve walked/ Revealing at the end of the day, the charade."
Father John Misty | I Love You, Honeybear
Joshua Tillmans verleden als drummer bij Fleet Foxes blijft een indicatie voor zijn geluid: barokke indiefolk geïnspireerd op de jaren '70, met hints naar The Eagles en Crosby Stills Nash & Young. Het album is dus rijk georchestreerd met violen, hemelse koren en jankende gitaren. Maar deze keer overheerst Tillmans persoonlijkheid al zijn invloeden. Een lachband weerklinkt op de meest ongepaste momenten in single Bored In The U.S.A., verwijzend naar het gegeven dat kijkers het bevel van een tv-serie nodig hebben om te lachen. "They gave me a useless education/ HAHAHAHA," het is een bevreemdend maar krachtig motief. Waar The Eagles geen technisch hoogstaande gitaarsolo aan zich voorbij liet gaan, is de solo in het geweldige Strange Encounters er één van missen in plaats van raken. En de elektronische drumpartijen in True Affection zijn het laatste wat ik verwacht op een indiefolkalbum.
Over het volledige album stelt Tillman meer vragen dan hij antwoorden geeft. Hij breekt het blind vertrouwen in een god, in het kapitalisme of in een overheid meermaals af. Ook onze westerse visie op liefde krijgt klappen: "Oh, and love is just an institution based on human frailty/ What's your paradise gotta do with Adam and Eve?/ Maybe love is just an economy based on resource scarcity/ What I fail to see is what that's gotta do with you and me."
I Love You, Honeybear is vaak een uitdaging, maar Tillman zorgde voor genoeg goeds om ons telkens terug te lokken. Tillman werd nog nooit zo persoonlijk als nu, en net door deze grenzeloze oprechtheid en authenticiteit raakt I Love You, Honeybear me zo diep.
Kendrick Lamar | To Pimp A Butterfly
Kendrick Lamars nieuwste album is zo overweldigend dat ik geen nut zag in het publiceren van een recensie met de lengte van een boek van George R.R. Martin. In plaats daarvan schreef ik over wat To Pimp A Butterfly in me los maakte. Lees "over racisme, hypocrisie en een remedie", waarschijnlijk het beste stuk dat ik met Blackpool reeds online plaatste.
Sufjan Stevens | Carrie & Lowell
Elk album heeft een verhaal, maar weinigen slaan zo hard in als deze van Carrie & Lowell. Dit ligt niet meteen aan de gebeurde feiten - hier de dood van Stevens' depressieve en verwaarlozende moeder Carrie - maar wel aan de openheid en eerlijkheid waarmee Sufjan Stevens ze met ons deelt. Zijn vorige album Age Of Adz was, met zijn grootse orkestratie, elektronische waanzin en complexe liedstructuren, een episch werk. Het verschil tussen Age Of Adz en Carrie & Lowell kan moeilijk groter zijn. Carrie & Lowell is een fluisteralbum. Eén voor onder het deken aan het haardvuur. In zijn kleinheid heeft elke noot en elk woord gewicht, waardoor teksten de voorgrond kunnen nemen zonder het verlies van een meeslepende en intense muzikale ervaring. Carrie & Lowell is zo confronterend, dat ik het niet meer op mijn eentje beluister. Dit is waarschijnlijk Stevens' beste album sinds Illinois.
Viet Cong | Viet Cong
Na het onverwachte heengaan van bandlid Christopher Reimer stonden Matt Flegel en Mike Wallace voor een moeilijke keuze: de handdoek in de ring gooien of zichzelf opnieuw uitvinden. Ze gingen voor de laatste optie en debuteerden dit jaar als Viet Cong. De langspeler kreeg hun bandnaam als titel, maar had even goed "Death" kunnen heten. De dood verbindt de zeven nummers. De ene moment leidt het onvermijdelijke einde tot nihilisme: het leven als een Pointless Experience. Andere momenten haalt verdriet de overhand. De elf minuten durende afsluiter heet Death en is een weergaloze trip langs de verschillende fasen van rouwverwerking. Terwijl de instrumentatie steeds intenser wordt, blijven de woorden "You went to far the other way / You'll never grow old" hangen. Naar de maan met Interpol, Bloc Party en The Editors anno 2015, post-punk kreeg zijn zoveelste reanimatie met de komst van Viet Cong.
0 reacties :
Een reactie posten