In 2012 circuleerde de idee dat er, naar het einde van het jaar toe, grootse veranderingen in de structuur van het universum gingen plaatsvinden. De Maya-kalender liep op 21 december 2012 op zijn einde, wat voor sommigen logischerwijs betekende dat de wereld die dag zou vergaan. Natuurlijk zijn dergelijke theorieën pure nonsens, maar die gewichtige voorspellingen passen wel bij mijn beeld van 2012.
Persoonlijk was 2012 een zwaar jaar en dat lijkt te worden weerspiegeld in mijn favoriete nummers en albums. Godspeed You! Black Emperor, Swans, Burial, Kendrick Lamar, Death Grips, hun werk hoort aan de nacht toe. Zelfs de kleurrijke psychedelica van Tame Impala heeft een duister kantje, aangezien frontman Kevin Parker zich voornamelijk inspireerde op thema's zoals depressie, isolement en eenzaamheid. Dat betekent niet dat deze artiesten zich van het leven wegkeren. Integendeel, net door het creatief omgaan met het negatieve krijgen deze zaken een plaats naast al het positieve.
Deze lijst kadert in het grotere project "all time favorites" dat ik dit jaar startte. Ik poog maandelijks één jaar terug in de tijd te keren door mijn 20 favoriete nummers en 5 favoriete albums van dat gegeven jaar te selecteren. Zo publiceerde ik al een jaarlijst van 2014 en 2013. Je vindt deze en meer terug via het tabblad "all time fav.'s" in het menu bovenaan. Daarnaast voeg ik mijn 20 favoriete nummers per jaar telkens toe aan een Spotifylijst. Ik kan onmogelijk een nog essentiëlere afspeellijst maken.
Ik wil iedereen bedanken die me hun favoriete platen van 2012 hebben doorgestuurd. Niet alles belandde in deze lijst, maar ik leerde heel wat nieuws kennen.
Persoonlijk was 2012 een zwaar jaar en dat lijkt te worden weerspiegeld in mijn favoriete nummers en albums. Godspeed You! Black Emperor, Swans, Burial, Kendrick Lamar, Death Grips, hun werk hoort aan de nacht toe. Zelfs de kleurrijke psychedelica van Tame Impala heeft een duister kantje, aangezien frontman Kevin Parker zich voornamelijk inspireerde op thema's zoals depressie, isolement en eenzaamheid. Dat betekent niet dat deze artiesten zich van het leven wegkeren. Integendeel, net door het creatief omgaan met het negatieve krijgen deze zaken een plaats naast al het positieve.
Deze lijst kadert in het grotere project "all time favorites" dat ik dit jaar startte. Ik poog maandelijks één jaar terug in de tijd te keren door mijn 20 favoriete nummers en 5 favoriete albums van dat gegeven jaar te selecteren. Zo publiceerde ik al een jaarlijst van 2014 en 2013. Je vindt deze en meer terug via het tabblad "all time fav.'s" in het menu bovenaan. Daarnaast voeg ik mijn 20 favoriete nummers per jaar telkens toe aan een Spotifylijst. Ik kan onmogelijk een nog essentiëlere afspeellijst maken.
Ik wil iedereen bedanken die me hun favoriete platen van 2012 hebben doorgestuurd. Niet alles belandde in deze lijst, maar ik leerde heel wat nieuws kennen.
Eervolle vermeldingen: Burial - Kindred EP; Frank Ocean - channel ORANGE; Grizzly Bear - Shields; Swans - The Seer
5 Beach House | Bloom
4 Kendrick Lamar | Good Kid M.A.A.D City
3 Godspeed You! Black Emperor | 'Allelujah! Don't Bend! Ascend!
2 Death Grips | The Money Store
1 Tame Impala | Lonerism
Lonerism was het album waarmee Tame Impala de psychedelische rockrevival betekenis gaf. Talloze hedendaagse bands inspireren zich op The Beatles, Pink Floyd en The Zombies, maar weinigen doen het genre werkelijk herleven. Kevin Parker, heer en meester over roes, paddestoelen en een breed gamma van instrumenten, duwt met zijn project Tame Impala psychedelische rock met finesse naar de grenzen van elektronische muziek. Parker lijkt niet te spelen met gitaren, synthesizers en een drumkit, maar met verf en penseel. Elk lied klinkt als een impressionistisch schilderij waarbij de afgebeelde scènes variëren tussen bevreemdende dromen, eenzame wandelingen en adembenemende zonsopgangen.
SONGS
(21 Danny Brown | Grown Up)
20 Father John Misty | Hollywood Forever Cemetery Sings
19 Liars | No.1 Against The Rush
18 Sharon Van Etten | Serpents
17 Line & Circle | Roman Ruins
16 Todd Terje | Inspector Norse
15 Swans | A Piece Of The Sky
14 Andy Stott | Numb (YouTube; niet op Spotify dus vervangen door #21)
13 Spiritualized | Hey Jane
12 Cloud Nothings | Wasted Days
11 Perfume Genius | Hood
10 Beach House | Other People
09 Death Grips | I've Seen Footage
08 Frank Ocean | Pyramids
07 Sky Ferreira | Everything Is Embarrassing
06 Grizzly Bear | Yet Again05 Kendrick Lamar | Bitch, Don't Kill My Vibe
04 Godspeed You! Black Emperor | We Drift Like Worried Fire
03 Tame Impala | Apocalypse Dreams
Lonerism is zo'n rijke plaat dat ik kon kiezen tussen drie evenwaardige singles: het leutige Black Sabbath-achtige nummer Elephant, de perfecte popsingle Feels Like We Only Go Backwards en de levendige nachtmerrie die Apocalypse Dreams heet. Mijn voorkeur gaat uit naar die laatste, aangezien dat nummer meer de veelzijdigheid van Tame Impala omvat dan de overige twee.
Kevin Parkers zanglijnen gaan er dronken op en neer, synths vreten gitaarlijnen op, en drum en bas weerhouden het geheel van overlopen. "This could be the day that we push through/ It could be the day that all our dreams come true/ For me and you," zingt Parker hoopvol. Maar de werkelijkheid is hard en meedogenloos. De instrumentatie verandert al even snel van spoor als Parkers zelfzekerheid, en na heel wat twijfels en een onverwachte stilte concludeert Parker dat dromen slechts illusies zijn. "My world is turning pages/ While I am just sitting here." Apocalypse Dreams klinkt al even ongrijpbaar als het leven dat Parker omschrijft.
Kevin Parkers zanglijnen gaan er dronken op en neer, synths vreten gitaarlijnen op, en drum en bas weerhouden het geheel van overlopen. "This could be the day that we push through/ It could be the day that all our dreams come true/ For me and you," zingt Parker hoopvol. Maar de werkelijkheid is hard en meedogenloos. De instrumentatie verandert al even snel van spoor als Parkers zelfzekerheid, en na heel wat twijfels en een onverwachte stilte concludeert Parker dat dromen slechts illusies zijn. "My world is turning pages/ While I am just sitting here." Apocalypse Dreams klinkt al even ongrijpbaar als het leven dat Parker omschrijft.
02 Japandroids | The House That Heaven Built
De rock 'n roll-mythe gaat ongeveer als volgt: enkele jongelingen ontworstelen zich aan hun verantwoordelijkheden door gitaar en drum vast te grijpen, die met een gebrek aan vakmanschap luid te bespelen en daarmee anderen te motiveren om een even wilde en zorgeloze levensstijl te omarmen. Rock is authentiek, rauw en zonder remmingen.
Weinig contemporaine gitaarbands belichamen deze mythe zoals Japandroids dat doet. Het Canadese duo, bestaande uit gitarist Brian King en drummer David Prowse, ging in het verleden zo nonchalant te werk dat ze in 2009, na enkele EP's en een onuitgebracht debuut, besloten om er mee te kappen. Maar het onafhankelijke Canadese label Unfamiliar Records hoorde hun potentieel en gaf hen hun steun: Japandroids' debuut werd succesvol op de markt gebracht en het duo besloot om alles te geven op hun volgende plaat.
The House That Heaven Built is de vooruitgestuurde single van die tweede langspeler en Japandroids klinkt er zelfzekerder dan ooit. Het lied is een grote middelvinger naar iedereen die hen ooit belemmerde om zichzelf te zijn. Kings gitaar klinkt als een grasmachine en Prowse's drumpartijen zijn genadeloos. Kings woorden zijn eerlijk, zijn boodschap duidelijk: "When they love you and they will/ Tell them all they'll love in my shadow/ And if they try to slow you down/ Tell them all to go to hell." Met The House That Heaven Built schreef Japandroids waarschijnlijk het beste rocknummer van de afgelopen vijf jaar.
Weinig contemporaine gitaarbands belichamen deze mythe zoals Japandroids dat doet. Het Canadese duo, bestaande uit gitarist Brian King en drummer David Prowse, ging in het verleden zo nonchalant te werk dat ze in 2009, na enkele EP's en een onuitgebracht debuut, besloten om er mee te kappen. Maar het onafhankelijke Canadese label Unfamiliar Records hoorde hun potentieel en gaf hen hun steun: Japandroids' debuut werd succesvol op de markt gebracht en het duo besloot om alles te geven op hun volgende plaat.
The House That Heaven Built is de vooruitgestuurde single van die tweede langspeler en Japandroids klinkt er zelfzekerder dan ooit. Het lied is een grote middelvinger naar iedereen die hen ooit belemmerde om zichzelf te zijn. Kings gitaar klinkt als een grasmachine en Prowse's drumpartijen zijn genadeloos. Kings woorden zijn eerlijk, zijn boodschap duidelijk: "When they love you and they will/ Tell them all they'll love in my shadow/ And if they try to slow you down/ Tell them all to go to hell." Met The House That Heaven Built schreef Japandroids waarschijnlijk het beste rocknummer van de afgelopen vijf jaar.
01 The Walkmen | Heaven
Zelden werd ik met Blackpool op dergelijke wijze geconfronteerd met het onderscheid tussen de objectieve en subjectieve waarde van muziek. Natuurlijk is elke appreciatie van een cultureel product een kwestie van interpreteren, maar een waardeoordeel kan de werkelijkheid enigszins benaderen als ze gebaseerd is op objectieve feiten zoals originaliteit, structuur, expressiviteit, productie, aanstekelijkheid of historische context. Het is in dat opzicht onmogelijk om Heaven het beste nummer van 2012 te noemen. Het lied is zelfs niet het beste in de opvallend rijke discografie van The Walkmen. Maar als ik denk aan 2012 dan denk ik aan Heaven. En als ik Heaven hoor, dan word ik overvallen door nostalgie, een gevoel dat sterker is dan elk rationeel argument.
Heaven betekende het einde van The Walkmen. In 2012 - tien jaar na hun debuut - hadden de meeste bandleden een gezin met kinderen, waardoor wereldtours niet langer binnen het plaatje pasten. Het afscheid van The Walkmen klinkt niet zuur, integendeel, Heaven balanceert tussen een warme knuffel en een triomf. Het is moeilijk om in woorden uit te drukken wat Heaven bij me teweegbrengt. In 2012 werd ik geconfronteerd met ziekte in mijn dichte omgeving en toen bood dit nummer meermaals een houvast. De glinsterende gitaarlijnen, de gedreven drumpartij en Hamilton Leithausers aanstekelijke oproep om vriendschappen te koesteren relativeerden mijn situatie. Als ik één iets van 2012 wil onthouden, dan is het wel de geruststellende kracht van Heaven.
Heaven betekende het einde van The Walkmen. In 2012 - tien jaar na hun debuut - hadden de meeste bandleden een gezin met kinderen, waardoor wereldtours niet langer binnen het plaatje pasten. Het afscheid van The Walkmen klinkt niet zuur, integendeel, Heaven balanceert tussen een warme knuffel en een triomf. Het is moeilijk om in woorden uit te drukken wat Heaven bij me teweegbrengt. In 2012 werd ik geconfronteerd met ziekte in mijn dichte omgeving en toen bood dit nummer meermaals een houvast. De glinsterende gitaarlijnen, de gedreven drumpartij en Hamilton Leithausers aanstekelijke oproep om vriendschappen te koesteren relativeerden mijn situatie. Als ik één iets van 2012 wil onthouden, dan is het wel de geruststellende kracht van Heaven.
0 reacties :
Een reactie posten