30 The Hidden Cameras | Year Of The Spawn
Joel Gibb begon zijn project The Hidden Cameras met onweerstaanbaar zonnige en barokke chamberpop. Denk Arcade Fire maar dan met meer kitsch, denk Jens Lekman of Sufjan Stevens. Maar het leven van Gibb werd de laatste jaren getekend door immense veranderingen. Gibb verhuisde naar Berlijn waardoor hij zijn community in Toronto achterliet, hij gebruikt andere muzikanten in zijn begeleidingsband en muzikaal focust hij zich veeleer op experiment.
Year Of The Spawn is het beste dat hij in jaren geschreven heeft. Het nummer bezit nog steeds de theatrale affiniteit van Gibbs begindagen, maar de emoties die worden aangeroerd zijn veeleer woede en nostalgie dan geluk en trots. Gibb klinkt vermoeid, toegetakeld door de klappen die het leven hem gegeven heeft. Toch ligt er een onuitputtelijke levenslust aan de grond van dit alles: "Fall down so I was born / Fall down so I could run." Wanneer het nummer zijn meest intense punt bereikt en de instrumentatie zo chaotisch geworden is dat gitaren niet meer van violen of piano te onderscheiden zijn, schreeuwt Gibbs zijn longen uit het lijf.
Year Of The Spawn is het beste dat hij in jaren geschreven heeft. Het nummer bezit nog steeds de theatrale affiniteit van Gibbs begindagen, maar de emoties die worden aangeroerd zijn veeleer woede en nostalgie dan geluk en trots. Gibb klinkt vermoeid, toegetakeld door de klappen die het leven hem gegeven heeft. Toch ligt er een onuitputtelijke levenslust aan de grond van dit alles: "Fall down so I was born / Fall down so I could run." Wanneer het nummer zijn meest intense punt bereikt en de instrumentatie zo chaotisch geworden is dat gitaren niet meer van violen of piano te onderscheiden zijn, schreeuwt Gibbs zijn longen uit het lijf.
29 Joyce Manor | Falling In Love Again
Joyce Manor is één van de weinige bands die ermee weg komt om een release van 19 minuten een volwaardig album te noemen. Never Hungover Again is één van mijn meest gedraaide langspelers van het jaar, en dat heeft weinig te maken met zijn behapbare lengte. Joyce Manor introduceert genoeg muzikale ideeën om een album van een conventionele duur op te nemen, maar de poppunkers reduceren muziek liever tot zijn essentie. De bouwstenen van Falling In Love Again zijn high school punk en new wave à la The Smiths. Het is een vreemde maar efficiënte combinatie, waardoor de raadselachtige teksten van Barry Johnson niet alleen frustratie maar ook neerslachtigheid opwekken.
28 Jessica Pratt | Back, Baby
"Sometimes I pray for rain." Deze woorden zijn geen verrassing uit de mond van Jessica Pratt, de prachtige folknummers die we van haar kennen zijn voornamelijk donker en triest. Maar de intonatie die ze gebruikt en het luchtige gitaarspel die haar woorden begeleidt, tonen een optimistisch verlangen naar de persoon die deze pijn kan veroorzaken. Haar stem klinkt breekbaar, alsof ze Back, Baby na een zware, eenzame dag heeft neergepend. En alhoewel ze geen liefde bij haar ex zou vinden - "Your love is just a myth I devised" - kan ze het niet weerstaan om, af en toe, te verlangen naar zijn liefde en de regenbuien die daar onvermijdelijk bij te pas kwamen.
27 Father John Misty | Bored In The U.S.A.
Joshua Tillman, ex-Fleet Foxes en het brein achter Father John Misty, speelt graag met onze verwachtingen. Alhoewel ik zijn debuut ken en apprecieer, heb ik even moeten wennen aan Bored In The U.S.A. Het nummer klinkt als een musical waarin hij de miserabele staat van de Verenigde Staten - zijn woorden doortrekken naar het volledige Westen is gemakkelijk gedaan - aan de kaak stelt. Vanaf de eerste zin domineren Tillmans woorden de prachtige begeleiding van piano en strijkers: "How many people rise and say / 'My brain's so awfully glad to be here / For yet another mindless day'?" Bored In The U.S.A. wordt pas echt bevreemdend wanneer een lachband Tillmans zanglijnen beantwoordt. Tillman is verveeld door de vele personen die al klagend hun leven doorkomen, die wachten tot ze verlost worden door de leiders van hun land of door een blanke Jezus. "Is this the part where I get all I ever wanted? / Who said that? / Can I get my money back?"
26 The Horrors | I See You
Aangezien ik niet weet wat The Horrors inspireerde tot het schrijven van I See You en de lyrics van frontman Faris Badwan breed te interpreteren zijn, gaf ik een eigen betekenis aan het nummer. De Britten verwerken feedback en synthesizers tot kleurrijke walmen waardoor hun werk dicht aanleunt bij shoegaze, maar naar mijn gevoel keken The Horrors eerder naar de ruimte dan naar hun schoenen. De videoclip suggereert een vluchtige, wazige trip doorheen de duisternis. Badwan zingt over de zon, seizoenen en het zien van de toekomst. En de tweede helft van het nummer bestaat uit een epische klim omhoog: terwijl de drummer het nummer geleidelijk aan versnelt, bouwt de instrumentatie op tot een ondoordringbaar geheel. Na zeven minuten bereiken The Horrors de zon, waarna het nummer opbrandt en een ontzaglijke stilte zijn intrede doet.
25 Shabazz Palaces | #CAKE
De laatste jaren is er een overvloed aan psychedelische rockbands. In hiphop is psychedelica minder evident, het experimentele hiphopduo Ishmael Butler en Tendai Maraire staan er eenzaam aan de top met hun project Shabazz Palaces. Single #CAKE bevestigt dit. Zowel de beats als de vocale hook "Eating cake" worden eindeloos herhaald waardoor een hypnotiserend effect gecreëerd wordt. Butlers lyrics zijn profetisch, alsof hij zowel het verleden als de toekomst kan doorgronden. Hij vernoemt Mogadishu, Montreal, Parijs en Baltimore, plaatsen die ooit getekend werden door revolutie. Wanneer hij God vergiffenis vraagt voor zijn rebellie, antwoord hij "My son, just do what thy are." Eigenzinnig en grenzeloos, #CAKE is één van de indrukwekkendste nummers van het jaar.
24 Angel Olsen | Hi-Five
Angel Olsen is één van de betere singer-songwriters van de afgelopen jaren. Ze ging dan ook in de leer bij de beste, aangezien ze een tijdje tourde als zangeres in de band van Bonnie "Prince" Billy. Olsen bereikte echter nieuwe hoogtes door een begeleidende band en elektrische gitaren aan haar geluid toe te voegen. Het meest geslaagde nummer heet Hi-Five en bestaat uit rammelende gitaren, melodieën geïnspireerd door country en Olsens fenomenale stem die doet denken aan Judy Garland. In haar lyrics bespot ze haar eigen eenzaamheid. "Are you lonely too?", vraagt ze, waarop ze luchtig antwoordt "Hi-five, so am I!"
23 Wild Beasts | Wanderlust
Alhoewel de Britse art-popband Wild Beasts voor hun jongste album Present Tense de gitaren inwisselden voor synthesizers, is hun esthetiek nog steeds dezelfde gebleven: sensuele, minimalistische popnummers die een aanslag doen op het lichaam. Met Wanderlust graaft de band dieper dan voorheen. De spookachtige synths en de tegendraadse drumlijnen creëren een bevreemde sfeer die versterkt wordt door woorden van arrogantie en minachting: "Don't confuse me for someone who gives a fuck."
22 Protomartyr | Tarpeian Rock
Protomartyr haalde de zevende plaats in mijn favorietealbumsvantweeduizendveertien-lijst met hun verslavende post-punkalbum Under Color Of Official Right. Het album staat vol met woedende uitbarstingen en enthousiaste oproepen tot geweld. Tarpeian Rock, vernoemd naar een dodelijk hoge rots die in het oude Rome voor executies gebruikt werd, is de indrukwekkendste passage van het album. De bas danst terwijl Joe Casey een resem personen opsomt die hij van de klif wil gooien: "Greedy bastards /
Emotional cripples / Religious fascists / Do-nothing know-it-alls / What democracy looks like / Most bands ever / Throw them / Throw them off / Make their heads go pop." Bij het oplijsten van de veroordeelden blijft Casey stoïsch, alsof deze executies een dagelijkse routine vormen.
21 The Antlers | Refuge
Peter Silberman put zijn inspiratie voornamelijk uit de perikelen van een liefdesrelatie. Waar hij dit thema voorheen uitte met directe en confronterende indie-pop, nam hij voor zijn jongste worp Familiars een stap terug. Het is een pracht van een album geworden: gelaagd, traag en contemplatief. Refuge sluit het album af met feestelijke trompetten. Toen ik Peter Silberman in een interview vroeg wat de betekenis van Refuge was, antwoordde hij: "I think of Refuge as the dawn of an awakening - so it’s an ending but it’s also a beginning. It’s the realization that everything you seek is already within you, it just requires unearthing sometimes. It took me a long time to realize that, and it’s something I need to constantly remind myself."
0 reacties :
Een reactie posten