40 The Growlers | Good Advice
Als we de vijf jonge knapen uit Californië moeten geloven, stampte The Growlers eigenhandig een compleet nieuw genre uit de grond: "Beach Goth". Deze "frisse" combinatie van psychedelische rock en surfpop is zelden zo spannend als beloofd, maar met Good Advice behoort The Growlers even tot de elite. De zanglijnen die frontman Brooks Nielsen boven een pompende bas brengt, zijn onweerstaanbaar. Nielsen lijkt zowel Jim Morrison als Alex Turner te belichamen terwijl hij opschept over zijn uitzonderlijke kennis over eenzaamheid. Probeer hem geen troostende woorden toe te spreken: "There's nothing as depressing as good advice" weerklinkt het meermaals in het refrein. Misschien moeten we ons tevreden stellen dat Nielsen goede raad consistent in de wind slaat, het is fascinerend om zijn miserie te beluisteren.
39 Sleater-Kinney | Bury Our Friends
In 2006 trokken Carrie Brownstein, Corin Tucker en Janet Weiss de stekker uit rockformatie Sleater-Kinney. Dit had weinig te maken met de kwaliteit van hun releases, het epische The Woods was één van de beste albums van 2005. Maar het trio had nood aan verandering. Eind oktober 2014 besloten ze de draad terug op te pikken en met comebacksingle Bury Our Friends bewijst het trio dat ze nog even urgent en scherp klinken als negen jaar geleden. Tucker en Brownstein zingen er over een nieuw begin: "Ready to climb out from under concrete / Want to start over and come into being." Met gigantische gitaarriffs en opgefokte zanglijnen plaatst Sleater-Kinney zich terug op de kaart. Neem jouw agenda in de hand en noteer: Sleater-Kinneys nieuwe album No Cities To Love verschijnt op 20 januari. Gratis download.
38 Parquet Courts | Sunbathing Animal
In 2013 veroverde Parquet Courts - vier Texanen die leven en werken in New York - de harten van vele rockliefhebbers. Hun doorbraakalbum klonk slordig en opzwepend energiek. Met hun fantastische nieuwe album Sunbathing Animal verbreedde de band zijn capaciteiten: Parquet Courts schreef zowel luie laid-backnummers als genadeloze punk. Op de machtige single Sunbathing Animal domineert het beest over het zonnebaden. Gitaren duelleren om op de voorgrond te komen terwijl de drumpartij bestaat uit een overdaad aan accenten. Het nummer klinkt als een vier minuten durende sprint, of in frontman Andrew Savage's woorden: "I now can hear my pulse alone / This manic pace I cannot slow."
37 Lana Del Rey | West Coast
Lizzy Grant houdt haar persoonlijkheid zorgvuldig verborgen in haar singer-songwriterproject Lana Del Rey. Zowel haar interviews als haar muziek worden versluierd in romantisme en mysterie. Lana Del Rey is in mijn perceptie een melodramatisch theater waarin eenzame en geïsoleerde personages worden opgevoerd. West Coast is mogelijk haar meest geslaagde stuk tot nog toe. Dan Auerbach, de helft van The Black Keys, doet wonderen achter de knoppen: hij laat West Coast klinken als een verkleurde, oude polaroid. Ondertussen draait Lana de structuur van een popsong om. De strofes zijn gespannen, met opbouwende lagen gitaar en donkere drumpartijen. Maar daarna valt de instrumentatie ineen. Het refrein is merkbaar trager. Lana's stem wordt opgezogen in echo's terwijl western-gitaarlijnen haar verleidelijke minnaar vormgeven. Lana Del Rey is een popster, maar dan van een ongekende soort.
36 A Silver Mt. Zion | What We Loved Was Not Enough
Terwijl de creativiteit uit het genre post-rock grotendeels is weggeëbd, zijn het voornamelijk Godspeed You! Black Emperor en het verwante zijproject A Silver Mt. Zion die het genre levend houden. Met hun fantastische laatste album Fuck Off Get Free etc. duwt ASMZ post-rock richting punk. Het sterkste en meest emotionele passage is What We Loved Was Not Enough. De vijfkoppige Canadese band biedt er een soundtrack voor de dag dat rationaliteit de liefde overheerst. Jammerende violen begeleidden Efrim Menucks klaagzang en met een uitmuntende controle over dynamiek bouwt ASMZ prachtige momenten op. What We Loved Was Not Enough toont ons nooit het mogelijke kwaad, maar herinnert ons aan hetgeen we zouden verliezen in een wereld zonder empathie of gevoelens.
35 How To Dress Well | Repeat Pleasure
Tom Krell beheerst intimiteit als geen ander. Alhoewel zijn nummers de laatste jaren een meer gelaagde en zuivere productie hebben gekregen, lijkt zijn muziek nog steeds afkomstig uit zijn slaapkamer. Koppel deze singer-songwritercontext met R&B en je krijgt een fascinerende stijl waarin hitjes zoals Repeat Pleasures worden geschreven. Met sensuele gitaarlicks en zijn stem in een 'loop' brengt Krell hulde aan onze onuitputtelijke levensenergie: "Even broken, my heart will go on." Krell verspreidde Repeat Pleasures met een dramatische, driedelige videoclip rond liefde, familie en verlies, ook deel twee en drie zijn jouw tijd waard.
34 Strand Of Oaks | JM
Timothy Showalter deed er jarenlang alles aan om zichzelf te isoleren van de buitenwereld. Hij had huwelijksproblemen en verslavingen, toerde eindeloos maar kwam zelden verder dan oppervlakkig contact met anderen. Album HEAL is een belangrijke stap in zijn genezingsproces. Hij blikt er terug op problemen met zijn vrienden, familie en vooral met zichzelf. Zijn puberteit staat hierbij centraal, zo ook de artiesten waarmee hij zichzelf vereenzelvigde: Bruce Springsteen en Jason Molina (van Songs: Ohia en Magnolia Electric Co.). De krachtigste passage van HEAL werd vernoemd naar Jason Molina: in JM herinnert Showalter hoe de muziek van Molina hem doorheen zware periodes sleurde. "I was mean to my dad / Cause I was mean to myself / I had your sweet tunes to play." En alhoewel zijn woorden hun effect niet missen, is het zijn gitaar die zijn depressie klank geeft.
33 Keaton Henson | Healah Dancing
Keaton Henson leeft constant in angst. Hij ontziet publieke ruimtes; zijn lichaam blokkeert wanneer een spotlight op hem schijnt. Na twee albums gevuld met breekbare ballads besloot hij zijn angsten onder de loep te nemen. Woorden faalden om deze verlammende gevoelens uit te drukken, dus nam hij in samenwerking met cellist Ren Ford een instrumentaal, neo-klassiek album op. Romantic Works bestaat uit 9 intieme neo-klassieke stukjes, waarvan Healah Dancing mogelijk de mooiste is.
32 Viet Cong | Continental Shelf
Women en Viet Cong lijken twee verschillende kanten van Matt Flegel te tonen. Women was jarenlang Matts artpop-project waarmee hij - in samenwerking met zijn broer en twee dichte vrienden - zangharmonieën à la The Beach Boys binnen een slordige, schetsmatige wereld bracht. Viet Cong is zijn nieuwe band: met een sterke EP - Cassette belandde op de tweede plaats in mijn 'favoriete-EP's-van-2014-lijst' - greep hij mijn aandacht, met single Continental Shelf blies hij me volledig weg. Matts gefrustreerde zanglijnen worden versterkt door ondoordringbare lagen scheurende gitaren in de strofes. Het contrast met het hemelse, dromerige refrein is indrukwekkend. In iets meer dan drie minuten recreëert Matt gevoelens van woede, verdriet en hoop, en hij laat ze allemaal even authentiek klinken. 2015 wordt het jaar waarin Viet Cong niet langer herinnerd wordt als Women 2.0; 2015 wordt van Viet Cong.
31 Elbow | Fly Boy Blue / Lunette
Elbow steunt de laatste jaren steeds meer op singles. Album The Take Off And Landing Of Everything was te eentonig en conventioneel om me te bekoren, uitgezonderd de vooruitgestuurde single Fly Boy Blue / Lunette. Voor het eerst schreven de Britten een nummer louter door live te jammen, dit in plaats van een lied te construeren in de studio. Deze methode klinkt bevrijdend en pompt warmte en leven in Elbows geluid. Het nummer cirkelt terug naar Elbows vroege jaren waar melancholische progressieve rock centraal stond.
Fly Boy Blue is het koude deel van de twee: de vocalen klinken bevreemdend, quasi onmenselijk, de instrumentatie steunt op een struikelende drumpartij en accenten worden door koperen blazers en lawaaierige gitaren gelegd. Wanneer Fly Boy Blue zijn diepste punt heeft bereikt, begint de zon door de donkere instrumentatie heen te schemeren. In Lunette schildert Elbow een zonsopgang met warme zanglijnen en een hypnotiserende baslijn. Ondertussen zingt Guy Garvey over de kleine dingen des leven: het genot van een whisky, een sigaret en de nek van een vrouw. Elbow klinkt beter al jammend, buiten de conventies van een popsong. Hopelijk beslist de band om deze methode nog vaker te passen.
Fly Boy Blue is het koude deel van de twee: de vocalen klinken bevreemdend, quasi onmenselijk, de instrumentatie steunt op een struikelende drumpartij en accenten worden door koperen blazers en lawaaierige gitaren gelegd. Wanneer Fly Boy Blue zijn diepste punt heeft bereikt, begint de zon door de donkere instrumentatie heen te schemeren. In Lunette schildert Elbow een zonsopgang met warme zanglijnen en een hypnotiserende baslijn. Ondertussen zingt Guy Garvey over de kleine dingen des leven: het genot van een whisky, een sigaret en de nek van een vrouw. Elbow klinkt beter al jammend, buiten de conventies van een popsong. Hopelijk beslist de band om deze methode nog vaker te passen.
0 reacties :
Een reactie posten