30 - 21
30. Midlake - The Old And The Young
Midlake brak potten in 2010 met hun cd The Courage Of Others. Hun opkomende succes werd in echter gebroken door het vertrek van de zanger. Midlake probeerde met hun cd uit 2013, Antiphon, dat verlies op te vangen. Hier slaagden ze maar half in. Het album bestaat uit zowel knallers als saaie stukken. The Old And The Young hoort in de eerste categorie. Midlake is de donkere variant van Fleet Foxes, hedendaagse folk met een duister, psychedelisch randje. Heerlijke combinatie.
29. Arctic Monkeys - Why'd You Only Call Me When You're High?
Arctic Monkeys had al vier succesvolle albums op zak en met hun vijfde cd 'AM' worden ze enkel maar beter. Hoe blijft een band na zoveel jaar nog interessant? Door hun typische geluid te behouden, maar binnen dat geluid te experimenteren en te variëren. 'AM' is simplistisch gezegd Arctic Monkeys + R&B + Josh Homme. De r&b invloed komt duidelijk naar voren in hun sterke single Why'd You Only Call Me When You're High? waarbij ze een riff van Dr. Dre nemen en hun eigen maken. Muziek voor in de late uren, wanneer een mens ontnuchterend naar huis wandelt van een avond uit.
28. Vampire Weekend - Step
2013 was een goed jaar voor Vampire Weekend. Hun cd werd overal bejubeld en geprezen en VW scoorde hits met Unbelievers, Diana Young, Hannah Hunt en Step. Een heleboel nummers, maar mijn favoriet is Step. De wereld was nog nooit zo zonnig als wanneer Step opent met hun klavecimbels en hun stappende baslijn. In Step zingt Ezra Koenig over ouder worden en verloren liefde. Muziek voor zon en nostalgie.
27. My Bloody Valentine - Only Tomorrow
My Bloody Valentine bracht in 1991 hun beroemde cd Loveless uit. Het album gaf hen faam en roem, maar onder al de druk viel de band uit mekaar. In 2013 besloot men om hun pauze te beëindigen en brachten ze MBV uit. My Bloody Valentine zet hun combinatie van noise met melodie verder en bereikt een hoogtepunt met Only Tomorrow. Het lied is tegelijk vreemd als herkenbaar, de gitaarlijn rond de vierde minuut is tegelijk vals als plakkend. My Bloody Valentine heeft even een pauze genomen, maar is nu steevast terug.
26. Oneohtrix Point Never - Zebra
Oneohtrix Point Never is sinds zijn vorige album één van de relevantste artiesten in elektronische muziek. Met R Plus Seven bevestigt OPN zijn status. De plaat sleept ons mee in een groot avontuur met diepe bassen, gloeiende synthesizers, vrouwenkoren en het alledaagse geluid van glas en bestek. Zebra is hierbij een hoogtepunt. In de Humo werd R+7 omschreven als een griep - d.i. een plaat die zowel kil als warm is. Een griep vraagt soms wat moeite om doorheen te komen, maar telkens na het doorworstelen van het virus is ons lichaam weer wat sterker en wijzer.
25. Foals - Inhaler
Foals met een tweede vermelding, ditmaal met een zwaarder nummer dan My Number. Inhaler heeft meeslepende strofes en vernietigende refreinen. Foals laat ons iets na de tweede minuut heel even rusten van de ongehoord massieve riff uit het refrein, om ons daarna terug mee te sleuren voor een tweede ronde. Inhaler is een kanon van een nummer.
24. Queens Of The Stone Age - If I Had A Tail
QOTSA kreeg heel wat verdiende aandacht voor hun nieuwe cd dit jaar. Net als Arctic Monkeys blijft de band van Josh Homme interessant omdat ze binnen hun karakteristieke geluid blijven innoveren en variëren. If I Had A Tail is hier een sterk voorbeeld van: meteen herkennen we de typische sound van QOTSA, maar nog nooit had één van hun nummers zo'n groovy en sexy riff als in de strofes van If I Had A Tail. Queens blijft na al die jaren op de top van hun game, zowel live als op cd.
23. Arcade Fire - Reflektor
Arcade Fire was één van de grootste hypes van het jaar met hun reflektors, verkleedfeestjes en ambitieuze dubbel-cd. Onder de sluier van een hype ligt er heel vaak zwakke tot middelmatige muziek. Gelukkig vormt Arcade Fire een uitzondering op de regel. Reflektor werd een dubbelcd met geen enkele filler; één van de beste albums die ik dit jaar hoorde. Dat David Bowie in de titeltrack de rol van achtergrondzanger invult kan de zaak enkel maar verbeteren.
22. Bill Callahan - Ride My Arrow
Bill Callahan brengt zo om de twee jaar een cd uit, vroeger als Smog en de laatste jaren onder Bill Callahan. Altijd gewaardeerd, toch kreeg hij dit jaar nog iets meer aandacht voor zijn jongste cd Dream River. Terecht, het album staat vol met prachtige muziek, meestal gemaakt met zijn stem en gitaar. Mijn liefde ging vooral naar Ride My Arrow, een traag groeiend stukje muziek dat start met een sober getokkel en eindigt met een rinkelende elektrische gitaar.
21. Parquet Courts - Stoned And Starving
Parquet Courts kreeg vele positieve reacties op hun debuut Light Up Gold. Op het eerste gehoor brengen ze niet bijzonders, maar hun spul is razend verslavend. Parquet Courts gaat rechtdoor en kijkt nooit om.
Stoned and Starving is met zijn no-nonsense riff en zijn steeds vooruit dravende drum het hoogtepunt uit een strakke cd. De zanger kan maar half zingen en de gitaristen raken snaren die ze niet horen te raken, maar dat is net de charme. Punk in 2013, het is nog steeds mogelijk.
0 reacties :
Een reactie posten