Top 50 Nummers 2014: 10 - 01

10 Future Islands | Seasons (Waiting On You)

Ik herinner me de eerste keer dat ik Seasons hoorde. Het was eind januari, iets langer dan een maand voor hun beroemde bezoek bij David Letterman. Ik kon het nummer niet plaatsen. Aan de oppervlakte is Seasons, met zijn overdaad aan synthesizers en de theatrale uitvoering van Frontman Samuel T. Herring, pure kitsch. Elton John was de eerste artiest die in mijn hoofd schoot. Toch keerde ik steeds vaker naar het nummer terug. Seasons groeit. Eenmaal je de melodramatische oppervlakte hebt opengekrabd, vind je een lied met een universeel bereik. Herring zingt over personen die veranderen zoals de seizoenen dat doen, en hoe relaties hierdoor gebroken worden. Het is lang geleden dat dit oude thema zo'n oprechte, verslavende en sensuele verpakking kreeg.

09 Spoon | Do You

De Amerikaanse indie-rockband Spoon klonk nog nooit zo catchy en onbezorgd als in de eerste maten van Do You. De zon die opkomt door de vrolijke gitaarakkoorden en zoete "too-too-too-too's" blijft het volledige nummer stralen. Deze vrolijkheid lijkt te contrasteren met de sleur die frontman Britt Daniel bezingt: "You tiptoe for ages and lose yourself / Flipping back pages, unbuckling belts." De dagelijkse beslommeringen en de zorg voor kinderen dreef het bezongen koppel uiteen. Maar Daniel bekijkt deze situatie met optimisme, want voor hem weegt de last nooit op tegen de liefde voor zijn kinderen. Do You herinnert ons aan de zaken die er werkelijk toe doen. "Do you run when it's just getting good?"

08 Iceage | How Many

Het verhaal van Iceage is één van groei en ontwikkeling. In hun begindagen balanceerde de band tussen hardcore en punk. Hun nummers duurden gemiddeld twee minuten en klonken als stoomtreinen die over je heen raasden. Maar hier heb je How Many, een nummer dat dichter aanleunt bij Nick Cave dan bij hun vroegere werk. Iceage klinkt nog steeds rommelig. Het is quasi onmogelijk om de luide gitaarpartijen uit elkaar te houden, de drummer kan nog steeds de maat niet houden en zanger Elias Bender Rønnenfelt heeft zijn karakteristieke grom behouden. Maar ergens in deze chaos is het viertal begonnen met diepe, volwassen nummers te schrijven. In het refrein van How Many introduceert Iceage één van de mooiste zangmelodieën van het jaar. Elias' teksten zijn aangrijpend. Hij zingt over zijn persoonlijke tekorten en onzekerheden, waarop hij concludeert: "I have a sense of utopia / Of what I truly ought do." Iceage heeft geleerd om chaos en geweld om te vormen tot iets menselijk.

07 Run The Jewels | Oh My Darling Don't Cry

De synergie tussen hiphopduo Killer Mike en El-P is overweldigend. Hun tweede album samen als Run The Jewels haalde de derde plaats in mijn jaarlijstje, de eerste plaats in die van Pitchfork en Stereogum. Oh My Darling Don't Cry is waarschijnlijk mijn meest gedraaide nummer van het jaar. Mike en El wisselen er hilarische one-liners boven een hakkelende, industriële beat. De spanning blijft intensifiëren met zweepslagen en onvoorspelbare ritmes. Mike: "Me and El-P got time to kill / Got folks to kill on overkill / He hangin' out the window / I hold the wheel / There's one black, one white / we shoot to kill." El: "My business card says you're in luck / I do two things: I rap and fuck." Elke zin is het citeren waard, maar het is El-P's productie die hier de show steelt. Gratis download via soundcloud.

06 Sharon Van Etten | Your Love Is Killing Me

Sharon Van Etten is een open boek, zowel in haar interviews als in haar lyrics laat ze iedereen binnen kijken. De meest recente hoofdstukken van haar leven zijn donker. Tijdens het opnameproces van haar fantastische nieuwe album Are We There liep haar relatie op de klippen. Ze zat in een relatie die ze zelf destructief heeft genoemd: beide partners haalden het slechtste in elkaar naar boven, waardoor hun relatie meer pijn dan geluk opleverde. Het is dit wrange thema die centraal komt te staan in de epische single Your Love Is Killing Me. Met gitaren en piano creëert de band een zwaarmoedige sfeer, waarboven Van Etten alle ruimte krijgt om haar gal te spuwen. Haar woorden zijn gruwelijk eerlijk. "Burn my skin so I can't feel you / Stab my eyes so I can't see / You like it, when I let you walk over me / You tell me that you like it / Your love is killing me." De lyrics komen hard binnen, maar het is Van Ettens stem die koude rillingen over mijn rug laat lopen.

05 Swans | She Loves Us

Het is een vreemd gegeven dat verscheidene muziekmagazines/sites de grootsheid van het laatste album van Swans hebben erkend, maar er zelden een nummer van dat album hun jaarlijst haalt. Het is alsof ze hun lezers willen beschermen tegen deze "moeilijke" muziek. Toegegeven, Swans is donker en hard. Maar hun werk is de laatste jaren niet langer nihilistisch. Swans zijn meesters in het controleren van de duisternis: ze houden haar in toom, ze vormen haar om tot iets onwezenlijk groot of iets ongezien mooi. Swans durft dieper te graven dan de meeste bands, en in die diepte vindt Swans niet alleen ontzaglijk geweld, maar ook hoop en liefde. She Loves Us vat hun weergaloze album To Be Kind perfect samen. Een hypnotiserende, snokkende baslijn begeleidt spirituele zangharmonieën en manische gitaren. De instrumentatie groeit en frontman Michael Gira wordt geleidelijk aan meegezogen door de ontembare energie. She Loves Us bereikt transcendentale hoogtes.

04 Ought | Habit

Shoppen, nagelbijten, neuspeuteren, alcohol consumeren, iedereen heeft wel zijn slechte gewoontes. De één is natuurlijk schadelijker dan de ander. Het is onduidelijk over welke verslaving Tim Beeler het precies heeft in Habit, maar de wanhoop in zijn stem, de piepende violen die doen denken aan The Velvet Underground en zinnen zoals "And when you get it in your bloodstream / You just feel whole with it / But you just can't get relief," doen het slechtste vermoeden. Beelers verslaving wordt gevoed door zijn eenzaamheid. Wanneer de grauwe, hoekige instrumentatie zijn meest intense punt bereikt, klinkt Beeler ten einde raad. "Do you feel it / Like I feel it? / Cause I need to know I'm not alone." Zijn karakteristieke intonatie doet denken aan een jonge David Byrne: sprekend zingen of zingend spreken. Habit is een indrukwekkende introductie tot de jonge Canadese post-punkband Ought, misschien wel de beste nieuwkomer van 2014. Download Habit gratis via Soundcloud.

03 The War On Drugs | Red Eyes

The War On Drugs gaven hun glorieuze single Red Eyes een kinderachtige officiële videoclip. Het nummer kwam pas echt tot zijn recht onder een amateuristische compilatie van iconische filmbeelden waarin het hoofdpersonage loopt. Red Eyes voegt namelijk aan elke scène een gevoel van hoop toe, alsof de looppartij het leven van de personages voor eeuwig zal veranderen.

Een deken van echo's bedekt het volledige nummer. Boven de voortstuwende drumpartij vult Adam Granduciel Red Eyes op met memorabele gitaarriffs en vreugdekreten. De bridge is mijn favoriete passage. Granduciel zingt er over de duisternis die hem omringt, terwijl een sax de spanning opdrijft. Het is een vrouw die hem uiteindelijk naar het licht leidt: wanneer de broeierige bridge doorbroken wordt door een ruimtevullende, triomferende gitaarriff, zingt Granduciel "She's on my side again / The easy way I come to my soul." Red Eyes was dit jaar (de single verscheen in principe eind 2013, maar ik hou het bij het jaar van impact) het nummer dat ik meteen doorstuurde naar mijn lief, mijn vrienden en mijn familie. Binnen veertig jaar spreekt men over Red Eyes zoals wij nu over Sultans Of Swing of Born To Run spreken.

02 Caribou | Can't Do Without You

Op een donderdagnacht in een café te Gent vroeg ik Can't Do Without You bij de plaatselijke DJ aan. De man wist niet waarover ik sprak - wat natuurlijk veel zegt over zijn kennis van de hedendaagse muziek - maar na het uittypen van de titel op mijn gsm, gaf hij aan mijn vraag toe. Even later galmde de Marvin Gay sample door de ruimte: "I can't do without you." Terwijl Dan Snaith steeds meer laagjes toevoegt en meesterlijk de dynamiek controleert, ontstaat er een dansbaar, intens maar toch ongelooflijk intiem geluid. "Wat is me dat?" vroeg een vriend, waarop ik antwoordde "Caribou." "Het is alsof we in een visbokaal zitten," zei hij met zijn neus opgetrokken. Ik moest lachen, want hij had inderdaad gelijk.

Alhoewel Can't Do Without You alle eigenschappen van een dance-nummer bezit, maakt Dan Snaith er een knuffellied van. Het is alsof jouw ogen die van jouw lief ontmoetten op een druk feest. Alhoewel een dansende meute jullie van elkaar verwijdert, voel je een onverstoorbare connectie met jouw persoon. Er ontstaat een tijdloze bubbel rond jullie twee, alsof je geïsoleerd wordt van de buitenwereld en van alle mensen om je heen. Is het chemie? Verliefdheid? Fysieke aantrekking? Geen idee, maar het is krachtig. Op zijn meest intense moment spat de bubbel, want een dronken bende kwam voor jouw zicht staan. Alhoewel de connectie is doorbroken, zindert de spanning na. "I can't do without you / And you're the only thing I think about / It's all that I can still do / And you know you're the one I dream about / I couldn't do without you."

01 Perfume Genius | Queen

Ik leerde Mike Hadreas vier jaar geleden kennen als een fragiele en introverte artiest. Zijn jeugd was traumatisch. Zijn moeder sukkelde met verslavingen, hij werd uitgesloten en gepest vanwege zijn homoseksualiteit en later nam hij de gewoonten van zijn moeder over. De eerste twee albums van Perfume Genius bestonden uit korte, breekbare pianoballads waarin Hadreas sprak over mishandeling en minachting.

Maar door zijn succes met Perfume Genius kreeg hij nieuwe kansen. Voor het eerst werd hij door een groep mensen geapprecieerd, daarnaast had hij een grotere financiële zekerheid. Alhoewel Hadreas nog vaak met homohaat geconfronteerd wordt, is hij stukken zelfzekerder geworden. Queen is daarbij een immense stap vooruit. Het intieme pianogeluid van zijn vroegere werk maakt er plaats voor bonzende synthesizers en een nonchalante drumpartij. Ondertussen paradeert Hadreas langs de straat. Met bijtende arrogantie vraagt hij de kleingeestige voorbijgangers om hem aan te kijken: "Don't you know your queen? / Cracked, peeling, riddled with disease / Don't you know me?" Hij staat boven de stereotype homofobe verwijten en vindt een kracht en trots in zijn 'anders' zijn. Hij zingt "No family is safe / When I sashay!" waarna een oerkreet een euforisch instrumentaal stuk inluidt. Queen is het machtigste nummer uit de discografie van Perfume Genius en het meest indrukwekkende dat ik dit jaar hoorde.

Eind oktober debuteerde Perfume Genius bij Letterman. Hadreas stond er op hoge hakken. Zijn lippen waren bloedrood, zo ook zijn nagels. Onder zijn wit maatpak droeg hij een rubberen ketting in plaats van een das. Dit alles deed hij niet om op te vallen, noch om een statement te maken. Hij droeg deze kleren omdat hij zich daar het meest comfortabel in voelt. Het is alsof men vragen zou stellen rond de betekenis en de noodzaak van de strakke pakken die de bandleden van Interpol dragen. Hadreas hoeft zich aan niemand te verantwoorden en dat beseft hij. De boodschap van trots die zo sterk in Queen wordt verkondigd, is niet beperkt tot een homoseksueel publiek. Ik kan me namelijk zelf niet identificeren met Hadreas' problemen rond seksualiteit en gender. Maar Queen brengt me wel terug naar de momenten waarop ik mij onzeker, anders of uitgesloten voelde. Hadreas oordeelt niet, hij gunt iedereen de kracht om, elk moment van de dag, zichzelf te zijn. In een tijd getekend door discriminatie, racisme en seksisme, kan Queen een belangrijke stem vormen.

50-41 40-31 30-21 20-11

01 Perfume Genius | Queen

02 Caribou | Can't Do Without You

blckpl

Top 50 Nummers 2014: 10 - 01

0 reacties :

Een reactie posten

Favoriete nummers 2017

Facebook

Twitter

Archief