Iets minder dan een jaar geleden startte ik officieel met bloggen. In mijn eerste reeks artikels sprak ik over mijn favoriete nummers van 2013. Toen ik, in voorbereiding op de jaarlijstjes van 2014, deze oude blogposts opnieuw las, kon ik nauwelijks mijn lach inhouden. Ik vond op zicht één twee drie spellingsfouten, de lay-out was chaotisch en de uitleg bij de nummers was vaak naast de kwestie. Ik heb een jaar lang geprobeerd om uit mijn fouten te leren; jullie hebben dat proces op de voet kunnen volgen. Ik hoop dat mijn jaarlijstjes van 2014 iets minder lachwekkend zijn.
Onderstaande 50 zijn anders dan mijn 50 van 2013. Een jaar geleden verzamelde ik in enkele weken tijd mijn favorieten, in 2014 werkte ik een jaar lang naar dit moment toe. Elk nummer dat ik jaarlijstjeswaardig vond, voegde ik aan een afspeellijst toe. Na elf maanden bestond die playlist uit circa 300 nummers. Aangezien het voor mij onmogelijk was om 250 liedjes te schrappen, besloot ik om een volgorde binnen die lange lijst te implementeren. Deze week presenteer ik jullie de 50 hoogst geplaatste nummers, dit door er dagelijks 10 te posten.
Onder andere Communions - So Long Sun, The Men - Another Night, Temples - Shelter Song, St. Vincent - Digital Witness, Timber Timbre - Hot Dreams, Jamie xx - All Under One Roof Raving, Röyksopp & Robyn - Monument (The Inevitable End Version) en Young Fathers - Dip haalden mijn top net niet, maar kregen op deze manier een eervolle vermelding.
Onder andere Communions - So Long Sun, The Men - Another Night, Temples - Shelter Song, St. Vincent - Digital Witness, Timber Timbre - Hot Dreams, Jamie xx - All Under One Roof Raving, Röyksopp & Robyn - Monument (The Inevitable End Version) en Young Fathers - Dip haalden mijn top net niet, maar kregen op deze manier een eervolle vermelding.
Mijn 50 zijn louter op subjectieve basis gekozen. Ik trok me zo weinig mogelijk aan van andere lijsten, noch van de algemene opinie. Ik hoop dat mijn onafhankelijkheid net mijn sterkte is. Ik ben zo eerlijk mogelijk tegen jullie. Ik hang niet vast aan platenlabels, artiesten of andere media. Nergens claim ik dat dit dé beste nummers van 2014 zijn. Ik wil ook geen lijst samenstellen met nummers waarvan ik denk dat ze het meest zullen aanslaan. Het enige criterium dat ik hanteerde, is mijn persoonlijke band met elk nummer. Daardoor wisselen toegankelijke hitjes en zware kost elkaar af. Als ik mijn jaar zou moeten reduceren tot 50 songs, dan zijn het deze.
Wat waren jouw favoriete nummers van 2014? Ik hoor het graag, dus reageer, mail, postduif, laat het me weten. Link gerust naar jouw blog in de reacties. Bedankt voor het lezen en voor jullie steun.
Wat waren jouw favoriete nummers van 2014? Ik hoor het graag, dus reageer, mail, postduif, laat het me weten. Link gerust naar jouw blog in de reacties. Bedankt voor het lezen en voor jullie steun.
50 Balthazar | Leipzig
Balthazar staat als enige Belgische band in deze lijst. Dat zegt ofwel iets over mijn smaak, ofwel iets over het gebrek aan kwaliteit in het Belgische muzieklandschap. Hoe dan ook, de Kortrijkzanen hadden het druk in 2014. Het vijftal ging op tour met Editors in het voorjaar, hield zich bezig met het opnemen van hun derde album in het najaar en bracht ondertussen de losse single Leipzig uit. Op die single krijgen strijkers en blazers meer ruimte dan voorheen waardoor het nummer voller klinkt dan het meeste van hun vroegere werk. Toch zijn het hun karakteristieke zangharmonieën die opnieuw de hoofdrol spelen. Slechts vergezeld met koperen blazers brengt Balthazar een onvoorwaardelijke liefdesverklaring: "I will line up in your shadow." Hopelijk kan ik in 2015 een Belgisch album tot mijn favorieten van het jaar rekenen.
49 Wye Oak | Glory
Succes kan zwaar wegen. Na twee jaar intensief touren en promoten blokkeerde de creatieve samenwerking tussen Jenn Wasner en Andy Stack. Het duo doorbrak pas hun impasse door hun gitaren in te ruilen voor synthesizers. Dit resulteerde in het indrukwekkende synthpopalbum Shriek met Glory als hoogtepunt. Jenns bas stuitert en haar stem krijgt meer ruimte dan voorheen. Andy's synth brengt het nodige reliëf aan, waardoor ik vaak vergeet dat Glory het product van slechts twee muzikanten is. Wanneer de logge strofe plaats maakt voor een weids en catchy refrein, wordt het duidelijk dat Wye Oak zowel gitaren als synthesizers beheersen. Next up, neo-klassiek met piano en strijkers?
48 Portable | Surrender
Alan Abrahams groeide op in Zuid-Afrika, verhuisde daarna naar Londen, Lissabon en Berlijn. De man is constant onderweg, zoekend naar zijn plaats in de wereld. Hij haalde dit jaar zijn moniker Portable vanonder het stof om de prachtige single Surrender uit te brengen. Zachte synths, een dalende pianomelodie en dansbare percussie begeleiden Abrahams' sensuele zanglijnen. "Hands up / I surrender" herhaalt hij, terwijl de instrumentatie de kamer vult. En wanneer Abrahams zich overgeeft aan het moment, opent hij zijn ogen voor nieuwe opportuniteiten: "Let's go to the movies / Get a coffee / You need to know me." Op welke plaats Abrahams ook belandt, hij zal de last van het verleden achter zich laten en genieten van wat er voor hem ligt.
47 TOY | It's Been So Long
Ik kan mijn vinger niet leggen op hetgeen It's Been So Long zo goed maakt. Tussen bands als The Horrors, Tame Impala en Hookworms blinkt TOY niet meteen uit, maar toch is It's Been So Long één van mijn meest gedraaide nummers van 2014. Er zit iets verslavend in de kleurrijke productie, in de tristesse opgewekt door de zwevende gitaren en in de nonchalant mompelende maar meezingbare zanglijnen. Het geeft me zin om in auto te rijden. Op een natgeregende autostrade. De lantaarnpalen langs me heen zien flitsen. Zonder ooit mijn bestemming te bereiken.
46 Yumi Zouma | The Brae
Charlie Ryder woont in Frankrijk, Josh Burgess in de Verenigde Staten en Kim Pflaum in Nieuw-Zeeland. Via Dropbox en andere manieren van digitaal bestanden delen, creëerde het drietal de heerlijk dromerige EP Yumi Zouma. Die EP plaatste ik op de derde plaats in mijn favoriete-EP's-van-2014-lijst. De drie jongelingen worden verbonden door hun vroegere woonplaats: ze leefden jarenlang samen op het adres The Brae, Christchurch, Nieuw-Zeeland. In 2011 stortte hun huis door een aardbeving in, wat de afstand tussen de drie vrienden verklaart. Hun beste nummer tot dusver werd vernoemd naar de straat van hun vroegere woning. The Brae klinkt als een dromerige indiepop-interpretatie van Fleetwood Mac. Met fluisterende stemmen en verleidelijke gitaarmelodieën doet Yumi Zouma ons verzuchten naar een vervlogen tijd.
45 Real Lies | North Circular
Het jonge Londense trio Real Lies bracht al meerdere knappe electropopsingles uit, maar met North Circular bereikt de band nieuwe hoogtes. Real Lies brengt The Streets terug in leven door de lakse flow van Mike Skinner te combineren met club beats en Burial-esque dubstep. Het trio slaagt er zo in om stedelijke anonimiteit in een nummer te vangen. Zanger Kev Kharas klinkt vermoeid, vervreemd van de drukke straten en levendige uitgaansbuurten. Zijn woorden roepen beelden op van lege bussen, verlaten tankstations en cafégangers die hun geluk zoeken in hun glas; "All lost in the same sea."
44 Hiss Golden Messenger | Mahogany Dread
De Amerikaan Michael Taylor maakt al jaren geweldige platen die voortbouwen op de verwezenlijkingen van Bob Dylan, The Band en Van Morrison. Dit jaar tekende hij een contract bij het bekende platenlabel Merge Records, wat hem een uitgebreidere promocampagne en een plaats in het voorprogramma van Ben Howard opleverde. Ondertussen bleef Taylor zijn nuchtere zelf. Single Mahogany Dread bevat alle elementen die Hiss Golden Messenger zo geweldig maken: oprechte lyrics, een rasperige Dylan-achtige stem en knappe composities. Met de wijsheid van een ervaren muzikant, academicus en vader zingt hij over de relativiteit van pijn. "The misery of love is a funny thing / The more it hurts / The more you think / You can stand a little pain." Gitaren fonkelen terwijl een baspartij het stuk voortstuwt.
43 Cymbals Eat Guitars | Jackson
Emo en poppunk waren een belangrijk deel van mijn puberteit. Ik vond een uitlaatklep in het werk van Blink 182, Green Day en Sunny Day Real Estate. Alhoewel die fase al lang voorbij is, raakt goed uitgevoerde poppunk nog steeds een gevoelige snaar. Deze nostalgie hebben ik en Joseph D'Agostino, frontman van New Yorkse indie-rockband Cymbals Eat Guitars, met elkaar gemeen. Single Jackson klinkt alsof Blink 182 of Sunny Day Real Estate wel degelijk volwassen zijn geworden. Met catchy zangmelodieën, emo-gitaarlijnen en een indrukwekkende controle over dynamiek, haalt Jackson mijn woelige puberteit terug. Poppunk klonk zelden zo geraffineerd.
42 Andy Stott | Violence
In dubstep is de drop een cruciaal motief. Quasi uit het niets valt een overweldigende, volle bas binnen met de bedoeling de luisteraar te vloeren. Zoals gewoonlijk leent producer Andy Stott elementen uit andere genres. In Violence vertraagt hij de drop, waardoor deze zware bassen klinken als grootse vulkaanuitbarstingen. Die hook plaatst hij in een kille, industriële omgeving. Tussen al dat instrumentaal geweld weerklinkt een vrouwenstem. Ze fluistert. Ze lijkt nauwelijks te kunnen ademen, alsof de koele instrumentatie haar strot zachtjes dichtknijpt. Andy Stott kon voor dit nummer geen betere titel gekozen hebben.
41 Girl Band | Lawman
Neem het tegenovergestelde van meisjesband Destiny's Child en je bekomt Girl Band. De vier Ierse jongemannen laten hun gitaren klinken als grasmaaiers, terwijl frontman Dara Kiely schreeuwt over verwarring en besmetting. In een tijd waarin bands zoals Editors en Interpol post-punk hebben afgezwakt tot een sfeervol genre, knalt Girl Band met een onweerstaanbaar enthousiasme je speakers kapot. Het kwartet combineert een martiale drumstoot met onverwachte noise-uitbarstingen waardoor Lawman tot de machtigste nummers van het jaar behoort. Gratis download.
40-31 30-21 20-11 10-1
0 reacties :
Een reactie posten