20 Kevin Morby | Parade
Ongeveer een jaar na het overlijden van Lou Reed verscheen Parade. Kevin Morby was pas verhuisd naar Los Angeles en wou met zijn nieuwe single afscheid nemen van New York. Morby had namelijk zijn creativiteit en eigenheid gevonden in de metropolis en diens cultuur (d.i. voornamelijk Lou Reed en Bob Dylan). In Parade behandelt hij heimwee. In al zijn eenzaamheid lijkt zelf de dood een soort thuiskomen. Boven een sax en prachtige zangharmonieën droomt hij over een parade ter ere van zijn terugkeer: "All my friends were there, waiting on me / All the glory was there, waiting on me." Parade vult het gat in mijn hart, veroorzaakt door het heengaan van Lou Reed, enigszins op.
19 Total Control | Flesh War
Total Control uit Melbourne speelt een synthese van post-punk, new wave en rock. De Aussies schitteren wanneer ze hun experimenten in goede banen leidden. Het beste voorbeeld hiervan is Flesh War, wat in principe Total Control's interpretatie van een popnummer is. Pure gelukzaligheid wordt verspreid door zonnige synthesizers in het refrein, maar ondanks deze instrumentale glorie toont frontman Dan Stewart weinig enthousiasme. "You broke into my arms again," mompelt hij, waarna hij gedesoriënteerd in de nacht verdwijnt.
18 Vince Staples | Hands Up
"I record when I have something to say." Het is een statement waar de eenentwintigjarige Vince Staples - West Coast, Long Beach - weigert van af te wijken. Hij groeide op in armoede, zijn ouders waren zelden aanwezig en hij verloor verschillende vrienden aan drugs of schietpartijen. Dit laatste gebeurde dit jaar nogmaals. Een van zijn vrienden kreeg vijf kogels in het gezicht, zijn jonge zusje was ongewild getuige van de moord. "If this is what we’re rapping about, why do you not feel that?"
Het actief racistisch gedrag van blanke politieagenten staat centraal in Hands Up. Staples' bittere en gefrustreerde stem steunt op diepe bassen, dramatische percussie en occasionele pianotoetsen: het is een kleurloze omgeving die zich uitstekend leent voor het blootleggen van het heersende westerse racisme die zijn leven heeft getekend. Hij verwijst rechtstreeks naar Deangelo Lopez en Tyler Woods, twee zwarte mannen die zonder aanleiding door blanke agenten werden doodgeschoten. Staples had het nummer in 2013 geschreven, maar het onderwerp blijft beangstigend actueel. Na Hands Up was er het Ferguson-incident, waar Michael Brown zonder geldige reden werd neergeschoten en de moordende politieagent onschuldig werd gevonden. Een maand na de release van de single vond Tamir Rice de dood, want de zwarte twaalfjarige was met een speelgoedpistool in het park aan het spelen. "Shoot him first without a warning / And they expect respect and non-violence / I refuse the right to be silent."
17 Damien Jurado | Metallic Cloud
Damien Jurado wordt steeds beter in zijn samenwerking met producer Richard Swift. Swift prikkelt namelijk het avontuurlijke in Jurado's karakter. Zijn platen worden steeds meer intrigerend, het fantastische Brothers And Sisters Of The Eternal Son was daar dit jaar het bewijs van. Metallic Cloud verbindt Jurado's psychedelische folk met zijn sobere, akoestische werk van vroeger. Rustgevend gitaarspel, heerlijke "ooh-ooh-ooh's" en speelse belletjes maken Metallic Cloud één van de mooiste liedjes van het jaar.
Maar er is meer, een schelle, robotachtige stem zingt met Jurado mee in het refrein. Het suggereert een bevreemdend, buitenaards effect dat versterkt wordt door de surreële lyrics. Het wordt al snel duidelijk dat de metalen wolk een soort ruimteschip is, die het personage een alternatief voor de dagdagelijkse beslommeringen biedt: "Here's a temporary earth / Your own choke chain." Metallic Cloud gaf me herhaaldelijk rust, "In case you don't get out."
16 Sun Kil Moon | Ben's My Friend
Ben je verwonderd dat Mark Kozelek ook vrienden heeft? Kozelek kreeg dit jaar veel media-aandacht vanwege zijn intolerantie en kinderachtige scheldpartijen. Zo ging hij zover in zijn eenzijdige strijd met The War On Drugs dat hij een nummer opnam genaamd War On Drugs: Suck My Cock. Maar Kozelek kan ook oprecht geven om mensen. In Ben's My Friend vertelt hij over zijn kameraadschap met Ben Gibbard, frontman van Death Cab For Cutie. Dat doet hij in zijn karakteristieke stream-of-consciousness waardoor de lyrics lezen als een dagboekfragment. Ben's My Friend is een uniek stuk op Sun Kil Moons jongste langspeler Benji, het is namelijk het enige nummer met zo'n rijke instrumentatie. De dansbare gitaarlijnen worden vergezeld door "ba-ba-ba's" en een zwoele sax. Het is jammer dat de schoonheid van Kozeleks muziek dit jaar werd overschaduwd door zijn achterlijke gedrag.
15 Hundred Waters | Down From The Rafters
Een ochtendwandeling door een sprookjesachtig bos kreeg zelden zo'n mooie soundtrack als Down From The Rafters. Het samenspel tussen xylofoon en fluit is wonderbaarlijk, elke noot is er van tel. Nicol Miglis klinkt als een elf, fluisterend en betoverend zingt ze over mist, modder en water. Dit lijkt onschuldig, maar een diepere analyse van de lyrics wijst uit dat deze schoonheid slechts een hallucinatie is. "Cause every morning's like a climb from the rafters / Take a little pill, maybe think about it after." Vluchten van haar pijn wordt geleidelijk aan een gewoonte, waarna Miglis afsluit met de woorden: "Delude / Dementia / Make it feel / Like I never met you."
14 Flying Lotus | Never Catch Me feat. Kendrick Lamar
Hiphop is een prominente invloed in Steven Ellisons werk. Onder de moniker Flying Lotus bundelt hij een overvloed aan ideeën uit elektronische muziek, jazz, hip hop, soul en R&B samen in korte stukjes. Deze nummers krijgen zelden vocals, weinigen kunnen namelijk de overdaad van de beats van Flying Lotus meester. Wanneer Ellison zelf een poging deed om boven zijn beats te rappen, viel hij over zijn eigen woorden (zie Captain Murphy - Mighty Morphin Foreskin ca. 0.45).
Het is Kendrick Lamar, de koning van de West Coast, die - in één opnamedag - de ongebreidelde flow van Flying Lotus evenaart op Never Catch Me. K Dot en FlyLo gaan er zo ongrijpbaar snel dat ze zelfs de dood durven uit te dagen. Het duo is namelijk zo zelfverzekerd dat ze tikkertje met Magere Hein spelen: "Say you will never ever catch me, no, no, no."
Het is Kendrick Lamar, de koning van de West Coast, die - in één opnamedag - de ongebreidelde flow van Flying Lotus evenaart op Never Catch Me. K Dot en FlyLo gaan er zo ongrijpbaar snel dat ze zelfs de dood durven uit te dagen. Het duo is namelijk zo zelfverzekerd dat ze tikkertje met Magere Hein spelen: "Say you will never ever catch me, no, no, no."
13 Mr Twin Sister | Blush
"Is there even a real me? / Or am I just a series of nights? / Blush." Op het meest romantische nummer van het jaar, stelt Andrea Estella de vraag naar hoever verliefdheid leidt tot een werkelijk contact tussen twee individuen. Het wondermooie Blush klinkt als een krachtige herinnering aan een dans onder het maanlicht die je ooit deelde met een geliefde. Het zwoele geheel van sax, violen en galmende gitaren doen je nog steeds zweten. Alleen weet je niet meer waar en wanneer die dans precies heeft plaatsgevonden. Ben jij wel nog die persoon van in jouw herinnering? Is jouw herinnering niet zodanig vervormd door latere gebeurtenissen dat het een foutieve weergave is geworden? Heb je die scène niet gewoon uit een film geplukt? "Have you ever felt like / You would always be alone? / That no matter what you do / You'd always feel this hole?"
12 Cloud Nothings | I'm Not Part Of Me
Cloud Nothings, de rockformatie rond Dylan Baldi, verdient de lof die ze kregen voor hun laatste twee albums. Weinig bands zijn in staat om catchy pop te combineren met experimentele noise. De afsluiter van hun jongste plaat Here And Nowhere Else is het meest toegankelijke - en daarom misschien wel het sterkste - nummer uit hun discografie. Cloud Nothings uit angst en frustratie binnen de conventionele strofe-refrein-structuur. Zowel de gitaar- als de vocal hooks zijn onweerstaanbaar. Baldi zoekt een manier om een beëindigde relatie te verwerken: "I'm learning how to be here and nowhere else / How to focus on what I can do myself." Je zorgen opzij zetten en het verleden achter je laten, het klinkt eenvoudiger dan het is. Naar het einde toe wordt "You're the thought that's haunting me" Baldi's lijfspreuk.
11 Tobias Jesso Jr. | True Love
In een tijd van sociale media en een overvloed aan muziekblogs of -sites of -magazines, is het moeilijk om als artiest een vorm van mysterie te behouden. Dit jaar was het Tobias Jesso Jr die bewees dat magie nog steeds mogelijk is. Uit het niets verscheen True Love op YouTube. Quasi niemand kende Tobias waardoor we ons slechts konden focussen op de muziek en de bijgevoegde oude foto van de kleine Tobias aan een piano. True Love bestaat uit een simpele maar krachtige melodie gespeeld op een afgetakelde, valse piano, en uit een stem die melancholie opwekt zoals John Lennon dat ooit deed. Tobias zingt over ware liefde, één waarin opofferingen zonder meer voor de ander gemaakt worden. Zijn woorden zijn, net zoals de begeleiding, simpel en net daarom zo oprecht en universeel.
True love is mijn favoriete nummer ! Mooie pure song!
BeantwoordenVerwijderen